Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΑΝ. ΦΟΥΜΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΝΤΑΝΟΣ

 

Ο γιατρός Παναγιώτης Φούμης διορίστηκε στην Κάντανο από την Τουρκική Δ/ση τον Φλεβάρη του 1890 (σύμφωνα με τον Ευτ. Λαμπουσάκη - " Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΣΕΛΙΝΟΥ"- (σελ. 25). Οικοδόμησε μια μεγαλοπρεπή κατοικία, μέρος της οποίας χρησιμοποιούσε και ως Ιατρείο, 600μ Δυτικά και στον δρόμο, προς τον Κουφαλωτό. Το σπίτι του ήταν περιμαντρωμένο με ξερολιθιά, σε μερικά μέρη της οποίας θυμίζουν εξωτερική οχύρωση κάστρου. Βιογραφικά στοιχεία δεν υπάρχουν αρκετά, που να χαρακτηρίζουν την προσωπικότητά του, αλλά και την εν γένει ζωή του. Από τα διασωθέντα τα περισσότερα ανάγονται στον προφορικό λόγο. Αυτό μπορεί να οφείλεται και στον ιδιόρρυθμο χαρακτήρα του, όπου ακόμα και στις μέρες μας έχει μείνει παροιμιώδης...." Του Φούμη θα μοιάσεις...." Ο "καστρικός" τοίχος, που σώζεται μέχρι τις μέρες μας κτίστηκε με αυτεπιστασία του ιδίου και από τις ιατρικές του ανταποδώσεις και θεραπείες, όσων δεν μπορούσαν να πληρώσουν να νοσήλια, που τους ζητούσε. Σε κάθε καντουνόπετρα γωνιακή αλλά και σε κάθε ροδοκάντουνο, ανέβαινε πάνω, για να διαπιστώσει, ότι τοποθετήθηκε καλά και στέρεα, όπως με διαβεβαίωσε ο μακαρίτης ο Λεφτέρης ο Παπαγρηγοράκης. Αλοίμονό του του κτίστη, που κάποια από τις πέτρες κουτσοπατούσε. Για την κυρίως κατοικία του δε , οι κτιστάδες "έφτυναν αίμα" κατά την ντοπιολαλιά, στα απανωσηκώματα, στα κτισίματα και προπάντων χαλικολογήματα των κτισμένων πετρών. Μαχαίρι δεν περνούσε ανάμεσα από τις κτισμένες πέτρες και πριν ακόμη σωβαντιστούν. Στην ιατρική λέγεται ότι ήταν πολύ καλός και έχαιρε της εμπιστοσύνης ολόκληρης της επαρχίας. Μάλιστα συχνά πυκνά, τον καλούσαν, για να προσφέρει τις υπηρεσίες τους, σ΄όλη την επαρχία. Για τον σκοπό αυτό είχε ένα καλό άλογο, που πολύ σύντομα βρισκόταν εκεί που τον είχαν καλέσει. Η αμοιβή του, ήταν, για τα σημερινά δεδομένα υπέρογκη και σχεδόν απαγορευτική, για τους φτωχούς χωρικούς. Σε μια δε περίπτωση, τον κάλεσαν στο Κουστογέρακο, για να θεραπεύσει κάποιον πολύ άρρωστο. Όταν ήρθε η στιγμή να αμειφθεί, ζήτησε από τον πάμπτωχο οικογενειάρχη, ένα ποσό που δεν το είχε. Συμβιβάστηκε όμως ο γιατρός, να του δώσει να πάρει μαζί του 3 κατσίκες. Τις έδεσε ο Φ. με σχοινί και στο σαμάρι του αλόγου του και τραβώντας τις, κίνησε για την Κάντανο. Η υπέρογκη αμοιβή του γιατρού μαθεύτηκε στον "Λάκκο" είναι η πλατεία του οικισμού, και χωρίς να το καλοσκεφτούν δυο συγγενείς του θεραπευμένου, κίνησαν

για την Κάντανο και από κονταρίδες πρωτοπήγαν πριν περάσει ο Φ. και έστησαν σε κατάλληλο σημείο της διαδρομής την ενέδρα τους. Μόλις περνούσε ο γιατρός με τις κατσίκες να ακολουθούν δεμένες, έκοψαν τα σχοινιά και μέχρι να καταλάβει ο Φ. ότι οι κατσίκες ξέμειναν πίσω, οι επιτήδειοι του είδους Κουστογερακιώτες, είχαν εξαφανιστεί με δαύτες. Ο Φ. δεν είχε παντρευτεί, αλλά είχε μια γυναίκα και τον περιποιούνταν και φυσικά ανεχόταν και τις ιδιοτροπίες του. Την εποχή, που ασκούσε ο Φ. το επάγγελμα του γιατρού, ήταν αναγκασμένος να θεραπεύει κάθε είδους ασθένεια, ακόμη και δόντια. Έτσι ένας ασθενής βαρυγγωμώντας από τον πονόδοντο τον επισκέφτηκε και του ζήτησε να τον θεραπεύσει η να τον παουργιάνει κατά το δυνατόν. Έκανε, πως τον εξέτασε και τον οδήγησε έξω από το σπίτι του και κοντά στον πλάτανο που υπήρχε εκεί. Έδεσε το πονηστερό δόντι με μια κλωστή και αφού τον συνεβούλευσε να υμιγονατίσει, δένει την άλλη άκρη της κλωστής σε ένα καρφί, που είχε μπήξει, στο κορμό του πλατάνου και κάπως χαμηλά, μέχρι που πήρε τα μπόσικα. Μετά πήγε από πίσω και κάρφωσε απότομα στον πισινό του δεινοπαθούντα, ένα σουβλί, που είχε γι΄αυτόν τον σκοπό. Ο ταλαίπωρος ο ασθενής, απ΄την σουβλιά εκτινάχτηκε ξεπατώνοντας και το πονηστερό δόντι. Το τάφο του το θυμάμαι. Ήταν ακριβώς από κάτω από το καμπαναριό του Αγίου Μάμα. Μάλιστα είχε έναν ωραιότατο σταυρό από μωσαϊκές ψηφίδες.

ΠΗΓΗ: Δημοσίευση του Ευτυχίου Κορκιδάκη στο facebook.